MariaPrieto

El Cocinero Y Su Duendecillo©

14 de diciembre de 2020 por MariaPrieto

Cuento solidario

María Prieto Vázquez

Esta es la historia de cómo una cocina y los alimentos toman vida propia para ayudar a los más necesitados de la mano de un cocinero solidario y su duendecillo.

Dedicatoria

Dedicado con cariño especial a todos los niños y jóvenes de Aldeas Infantiles SOS. Y a todas las personas que forman esta gran familia, mi admiración.

María Prieto

Esta obra está inspirada en dos grandes cocineros y personas, José Andrés y Karlos Arguiñano.

Un saludo también para ellos desde mi cocina, el lugar donde escribo todos mis cuentos.

Había una vez un país no muy lejano, donde los niños morían de hambre porque eran muy pobres, tan pobres que no tenían nada para comer. Los gobiernos de otras naciones amigas no sabían que hacer para ayudar a sus amigos enfermos por el hambre. Mientras tanto en el país de la abundancia vivía un cocinero humano, que les echó una mano. Se llamaba Baldomero, le ayudaba en sus tareas de cocina un duendecillo llamado Casimiro. Con solo chasquear los dedos y al grito de ¡alehoop!, el duendecillo le ordenaba la cocina, le organizaba sus menús, o le picaba la verdura. Era muy servicial y le hacía todas aquellas tareas tediosas que necesitaba Baldomero.

Baldomero les envió una “legión de soldados verdes”, llenos de vitaminas para crecer sanos, para ello fue necesario hacer una revolución en la cocina.

Le preguntó un día al tomate: ¿tú viajarás para ayudar en el país del hambre?, y el tomate le dijo: ¿y que tendré que hacer?

-tendrás que ir allí y entregar tu vida como suculento alimento para que los niños puedan estar sanos. Tú eres muy sano, les llevarás tu salud.

Entonces le dijo el tomate:

– ¡pero yo no quiero ir solo! Y respondió

el cocinero:

-Reclutaremos también a tu amigo el pimiento. Haréis buena pareja de viaje y los dos sois muy ricos y nutritivos. El pimiento dijo que a tan altruista causa no se podía negar.

y el pimiento que todos los sábados juagaba una partida de naipes con sus amigos, prometió que en su próxima partida hablaría con ellos, y con los garbanzos para llevarlos al lugar de la pobreza y alimentar las bocas de las criaturas hambrientas,

Entonces la cebolla se dirigió a Baldomero y le dijo:

¡Yo también quiero ayudar!, ¿o sólo valgo para tus ollas?

Y Baldomero le contestó: ¡muy bien, contamos contigo!, serás la avanzadilla junto con el tomate y el pimiento, y serás la base de todos los guisos.

Y dijo la barra de pan:

¿y cómo van a comer sin pan?, yo también ayudaré, llenaré sus barriguitas y recuperarán así la sonrisa, todos los padres podrán dar a sus hijos trocitos de pan como gesto de amor por ellos.

Mientras tanto las naranjas hablaban con las manzanas

y se decían a sí mismas que semejante fuente de vitaminas no se puede desestimar. Y el plátano dijo:

yo también ayudaré, soy el vecino más cercano y a los niños les gustan mucho los plátanos por su dulce y agradable sabor, y soy muy energético, los niños recuperarán sus fuerzas para ir al colegio, y para ayudar en casa y poder jugar.

Todas estas frutas y verduras prepararon un plan con Casimiro para enviar un mensaje a todo el mercado. El duendecillo iría en la cesta de la compra con el cocinero y reclutaría así a las demás frutas. Y así fue como se pusieron en contacto con mandarinas, peras, nueces, avellanas. Estas últimas pensaron que podían ser muy útiles porque tienen buena resistencia y alimentan mucho, y así podrían quedarse por mucho tiempo, pues no corrían el riesgo de perecer fácilmente.

El cocinero viendo que los alimentos estaban de su parte y les parecía bien aquel proyecto solidario, pensó que quizás su amigo el granjero le podría proporcionar algo de leche para que las criaturas pudieran crecer fuertes y sanas y tener un buen desarrollo. Y así fue, el granjero que también era hombre de principios, proporcionó abundante leche para los niños hambrientos.

El cocinero entonces dijo al duendecillo: ¡Casimiro!, necesitamos tu inestimable ayuda para transportar a todos los alimentos y también a mí al país de la hambruna. Y chasqueando los dedos pronunció su ¡alehoop!, entonces una nube de estrellitas de colores brillantes los envolvió y aparecieron ipso facto en su lugar de destino.

Allí se alojaron en casa de una pobre familia que muy contentos de verlos a ellos con tanta ayuda les acogieron y les dieron la bienvenida.

Cada vez que necesitaban recursos Baldomero invocaba al duendecillo, y chasqueando los dedos se trasladaba de un sitio a otro en una nube de polvo de estrellas de colores sin problemas y con absoluta prontitud.

Y esta ha sido la historia de Baldomero y su duendecillo Casimiro y de cómo hicieron una revolución en la cocina para ayudar a los más necesitados. Todos estos buenos amigos están esperando a que tú, querido lector, te animes también a ayudar en vez de quedarte tranquilamente sentado en tu sofá. Esto es solo un cuento, pero tantas veces la realidad supera a la ficción, tanto en crudeza como en solidaridad.

Y colorín colorado este cuento se ha acabado.

FIN

MAGOSTO AO CARÓN DA LAREIRA ©

7 de mayo de 2020 por MariaPrieto

Dedicatoria

Dedicado á miña avoa Benedicta, (QEPD) a quen tantas veces lle pedín que me contase algún conto. Nela está inspirada en gran parte esta sinxela obra.

Dedicado tamén a os meniños da miña familia e da miña parroquia, para que non esquezan estes contos enxebres dos seus devanceiros.

Graciñas a Mar Hermida pola súa axuda desinteresada coa gramática galega.

María Prieto Vázquez.

Había unha vez nun pequeno recuncho da nosa terra unha familia formada por un neno mais unha nena, os pais deles e a súa avoa materna. Sería un día coma outro calquera se non fora día de Santos.

Comezaba o mes de novembro cunha boa colleita de castañas e dispuxéronse a facer un magosto. Xa sabedes, asar castañas e contar contos novos e vellos arredor da lareira.

Despois de acender o lume e ter as castañas adentadas, os nenos dixeron aquilo de :

– Maadriña!… cóntasnos un conto? E a avoa que era moi contista e amiga dos nenos respondía sorrindo:

– Contarei!.. Isto era unha vez, unha vella que daba pez, je!, je!, gustouvos?

Eles respondían:

– Sí.

E Maruxiña cacarela preguntaba:

-Cóntasnos outro?

Iniciaba así a nena un diálogo entre avoa e neta…

-Muller,… agora non me acordo !-facéndose o rogado, coma a quen a ver que sabes?-.

Entón Maruxiña refrescáballe a memoria:

– Un día alindando nas vacas contáchesme un moi gracioso dunha cabra que dicía: nin de nova nin de vella, nunca tanto dei a canela.

Ai logo, ben te acordas! –díxolle a avoa-. E comezaba a contar o conto que lle pedía a súa neta:

Isto era unha vez unha cabra que tiña dous cabritiños, e estaban pacendo no monte e, cando pechaba o día, o cabrito pequeno dicíalle á cabra:

– Mamá!, imonos, que é noite!-

E a cabra respondíalle:

– Petela meu fillo petela, que mañá vén un día de neve!.

De alí a outro pouco volvía o cabrito, xa canso de estar no monte, a dicirlle á súa nai:

Mamá! Ímonos que é noite!

E a cabra respondíalle:

-Petela meu fillo petela, que mañá vén un día de neve! -animando as crías a seguir pacendo tranquilamente-.

Tanto demoraron que se meteron de cheo na noite, e nisto que ven as orellas do lobo por detrás dunha toxeira, daquela a cabra corría, corría e fuxía e os cabritiños tamén. A cabra acorada dicía:

– Aah!, aah!, aah! nin de nova nin de vella, nunca tanto dei a canela! aah!, aah!

– Aí a cabra apuraba, éralle tarde – dicía o pai

– Eu tamén sabía un, pero agora non me acordo moi ben -dicía a nai dos pequenos-. E dirixíndose á avoa, díxolle:

-Mamá!, ti sabes aquel do lobo e do raposo cando cavaban na roza?

E contestou leda a avoa:

-A ver logo que volo conto, pero antes hai que botar lume, se non as castañas non se asan.. .

E entón a avoa, que o que máis lle gustaba era contar contos aos pequenos e sucesos aos grandes empezou a contarlles aos rapaces aquel conto que dicía así:

-Isto era unha vez o lobo e mais o raposo que dixeron de ir cavar a roza e mentres cavaban fixeron unha aposta a ver cal era máis listo, máis astuto. O lobo chamábase Xan e o raposo Pedro. Cavaban e discutían e, de repente, oíuse un berro:

– Uuuh! (era o raposo ás escondidas do lobo)

– Chaman aí, vou aló -dixo o raposo-.

E foise o raposo polo camiño adiante. Na beira do camiño, detrás dun valado, á sombra dunha árbore deixaran un pucheiro co xantar, e o raposo que era moi folgazán e non tiña ganas de traballar foi ao pucheiro e comeu unha pouca de manteiga, descansou un pouco e despois disto volveu ao traballo e entón preguntoulle o lobo:

-Onde fuches?

-Fun facer un afillado -contestoulle o raposo-.

-E como lle puxeches? -volveu preguntar o lobo-.

-Principiado, respondeu o raposo. (Acababa de empezar a comer a manteiga).

Seguiron traballando e de alí a outro pouco ao raposo volveulle dar a galbana, e volveu berrar disimulando para que non o vira o lobo.

– Uuuh!

-Chámanme, hai que ir aló -dixo o raposo-.

E foise o raposo outra vez detrás do valado onde quedara o pucheiro co xantar e comeu outra pouca de manteiga, deitouse outro pouco e cando lle pareceu ben, volveu ao traballo co lobo e este preguntoulle:

– Onde fuches?.

– Fun facer outro afillado -respondeulle o raposo-.

-E como lle puxeches? -volveu preguntar o lobo-.

-Mediado (xa comera a metade da manteiga)

Satisfeita a curiosidade do lobo seguiron cavando e suando a camisa ao sol de xuño.

Volveu o raposo por terceira vez a berrar ás escondidas:

-Uuuh!

-Chaman, vou aló -díxolle o raposo ao lobo-.

-Vai logo -respondeu o lobo-.

E foise o raposo outra vez comer manteiga detrás do valado e tomar o fresco á sombra dun carballo. Despois de acabar a manteiga e mais o mel volveu para xunto do lobo e este preguntoulle:

– Que che querían?

– Fun facer outro afillado -respondeu o raposo-.

-E como lle puxeches? -volveu a preguntar o lobo-.

-Rematado -respondeulle o raposo (acabara as viandas).

Entón o lobo canso de traballar toda a mañá, decidiu ir comer a merenda e propúxolle ao raposo:

-É mellor parar un pouco e ir xantar algo que hai fame.

Fóronse xuntos onda as viandas e a auga fresca no porrón, e daquela dixo o lobo descubrindo que faltaba o xantar:

-Coméronnos a merenda!.

E desconfiando das idas e voltas do raposo, díxolle:

-Fuches ti.

-Eu non fun, fuches ti -respondeulle o raposo-.

Estiveron un pouco discutindo quen fora e botando a culpa un ao outro. Entón o raposo, que é moi pillo, díxolle ao lobo:

-Fagamos unha cousa, ímonos deitar e durmir coa barriga ao sol e o que súe, ese foi.

Ao lobo pareceulle ben, estaba seguro de que el non fora e deitouse tranquilo con ganas de folgar un pouco. “A falta de manteiga polo menos folgar” – dixo para si-.

O raposo que é moi astuto facía que durmía, e cando viu que o lobo adormecera, porque o lobo e moi durmiñón, recachou a perna e mexoulle na barriga e ao mesmo tempo deulle un berro:

– Levántate, Xan que che súa a barriga!!

A avoa ría leda a astucia do raposo.

– Que susto, mamaíña !-dixo Maruxiña-.

– Susto o que levou nunha casa un home que se chamaba Xan que daba cabezadas mentres os mais contaban o conto; espertou de sobresalto coma o lobo ao berro de “levántate, Xan que che súa a barriga” e dicindo: “Que é o que dis, ho?”

– Madriña, había moitos lobos cando ti eras nova?

–preguntaba de novo interesa da, Maruxiña-.

E díxolle a avoa:

-Había e máis ben deles! E raposos tamén, pero falar con eles non falei nunca. A nena ría as ocorrencias da súa avoa.

-Unha vez que ía para unha fía, un home de aquí que lle chamaban Xan, botou toda a noite loitando cunha silva pensando que o tiña collido pola camisa cos dentes. E outra vez viña dunha festa un rabaño de xente nova, e botaron a noite subidos a un carballo nunha carballeira que atravesaban, camiño da súa casa. Ao ver o lobo subíronse ao carballo, xalles daba o corpo que andaba preto.

E entón preguntou Maruxiña:

-E como se sabe que o lobo anda cerca?

A avoa respondeulle:

-Din que se non sentes a roupa no lombo é sinal de andar o lobo cerca.

E díxolle a pequena:

-E ti viches algunha vez un lobo?

-Máis de catro.

E entón a nena envolta na curiosidade e no misterio do lobo volveulle a preguntar:

-E como son?

Ao que respondeu a súa nai:

-Xesús, que preguntona é!

E a avoa comezou a descrición:

-E coma un can lobero grande, e regaña os dentes coma un can doente e de noite aluméanlle os ollos.

Entón a nai dixo:

-Éche moito o conto!

O pai que non lle gustaba moito o boureo dixo desta vez:

-Neniña, como sigas así esta noite soñas con el; xa te podes arrimar á túa madriña se non queres pasar moito medo.

A pequena que aínda non satisfixera de todo a súa curiosidade seguiu preguntando:

– E o raposo, víchelo algunha vez?

– Si, é moi bonito, ten un rabo longo, grande, de pelo suave.

E volveu preguntar Maruxiña:

-E fai mal?

E a avoa esta vez díxolle:

– Aos nenos non, pero se entra no poleiro non deixa unha galiña viva. Precisamente o outro día contoume a veciña, a Rexina, que entrou un na súa casa, e que fixo moita perda.

-A perda é que non te coma a ti ! -espetou Suso, o irmán de Maruxiña, farto de tanto protagonismo da súa irmá-.

-Ou a ti !-dixo ela-.

-A min non, que eu son máis listo ca el!.

-Eu tamén! -dixo Maruxiña querendo ser tan lista coma o seu irmán-.

De repente oíuse o cacarexo dunha galiña e dixo Suso:

– Puxo un ovo unha galiña.

-Ou anda aí o raposo -díxolle seu pai-.

– Anda, vai ao endego e mira se hai algo.

Foise Suso moi contento e ao pouco volveu cunha galiña debaixo do brazo e candaseu ovo nos petos. Entón díxolle súa nai:

-A ver, home, a ver que fas con esa galiña, que es ti máis raposo có raposo!.

-Tróuxena para que lle mirases se ten ovo -acoutou Suso-.

-Agora estamos coas castañas, lévaa ao poleiro coas outras, xa se lle mirará mañá e ven comer que arrefrían. Has de querer un pouco de leite con elas? – dixo súa nai-.

-Se é da Marela si, se non, non o quero -respondeu o neno-.

E a nai á súa vez:

-Antollos de nenos! Que máis dará dunha vaca ca doutra, teu pai vaino beber da Parda.

E dixo o neno:

-Pois eu quéroo da miña vaca.

Mentres a nai intentaba que Suso tomara un pouco de leite a avoa cunha agulla e un fío de liño facía colares de castañas para os pequenos.

-A ver, Maruxiña, ven aquí que che fixen un rosario de castañas.

E a nena moi contenta exclamou:

-Un rosario de castañas!

E colgouno ao pescozo.

Entón preguntoulle súa avoa:

– Has de vir mañá á misa comigo?

E a nena outra vez leda dixo:

-Vou!, vou!, así estreo as botas novas que me mercou a mamá na feira!

-Falta che fará, que nos metemos no inverno e mañá vai chover -díxolle a avoa-.

-E ti como o sabes? –preguntou Maruxiña-.

-Hai moita sinal de auga -contestoulle a avoa-.

A nena quedouse pensativa e dixo para si:

-Misterios da miña avoa!

Argallando coa leña de facer o lume viu o Suso un insecto parecido a unha xoaniña, ese que os madrileños chaman mariquita e os ingleses, ladybird. Confundido, colleuno na man e dicíalle cantando (mentres o insecto abría e cerraba as ás coa intención de voar:

Cucurrei, cucurrei,
cantos anos durarei?
vinte e cinco, non o sei.
Un dous, tres, catro, cinco…

(contaba Suso entusiasmado esperando que o insecto non voase e así ter unha longa vida)…

…dezanove, vinte.

Ao contar vinte voou o insecto.

-Así que vas durar tanto coma un cabalo -díxolle súa nai-.

-E canto dura un cabalo? -preguntou Suso-.

– Segundo di o refrán, unha sebe dura tres anos, un can dura tres sebes, un cabalo dura tres cans, un home dura tres cabalos, e un corvo dura tres homes -respondeulle seu pai- bota a conta e saes de dúbidas.

-Volvendo aos raposos, había un moi feito dun raposo que andaba ás uvas de noite, contábamo a min o meu avó cando eu era pequena -dixo a nai-.

-Cóntanolo mamá -dixo Suso- e despois xogamos á pita cega -voltou a dicir Suso dirixíndose á súa irmá-.

Como era día de festa, Suso aínda tiña máis gana de argallar.

E, entón a nai pelando unha castaña para o pequeno empezou a contar o conto.

-Unha noite saíu a raposa a ver se cazaba algo, ou a ver se vía algún galiñeiro descoidado no que facer algunha falcatruada, pero… auga!, non atopou nada de xeito.

Nisto botouse unha tronada, e coa luz dos lóstregos, vía nun curral unha parra cargada de uvas con moi bo aspecto, e coa fame que levaba a raposa, pensou que a falta de galiñas boas eran uvas, que ía ver se comía un acio e como era de noite e non se vía, cada vez que lostregaba saltaba a raposa intentando alcanzar as uvas, e ao mesmo tempo dicía:

– Alumea, alumea que che hei dar delas!

– Alumea, alumea que che hei dar delas!

Así pasou un bo intre, pero estaban altas e non lles chegaba, e ante o medo de que a descubriran os donos da parra, foise coa luz da tronada dicindo moi fachendosa:

-Non as quero, comía de mellor gana un cachelo!

Os nenos rebuldeiros e cacarelos imaxinaban a raposa saltando para chegar ás uvas.

E de tanto facer lume, comer castañas, contar contos novos e vellos, e de tanto xogar á pita cega, ou ao burro mais a albarda cunha baralla vella que viñera de Castela, que a trouxeran os segadores había moito tempo xa, chegou a noite, e os pequenos ían algo cansos e xa empezaban a choscar os ollos co sono. Entón dixo seu pai:

-Hai que irse á cama que veu Pedro Chosco e mañá hai que madrugar. (daquela madrugábase todos os días)

Entón Suso que non se daba por vencido polo sono, dicíalle a súa avoa, case suplicando:

-Dinos unha adiviña antes de durmir!

A avoa colleuno no colo e díxolle:

– Vale, pero enseguida para a cama, eh!

E espetoulle:

-Unha vella cun dente que chama a toda a xente. Que é? -preguntou a avoa-. E Suso mirou para a súa irmá, despois para a súa nai e mais para seu pai e por último sorrindo e sinalando cun dedo a súa avoa dixo:

– Ti.

A avoa que lle faltaban os dentes e só lle quedaba un, ría dicindo :

-Caíches na trampa!, é a campá!, ala para a cama! E ti tamén, Maruxiña, mañá tedes que levantarvos canda min que ás nove hai misa!.

E así foi como rematou o magosto ao carón da lareira.

Fin.

MariaPrieto

Dedicatoria

Dedicatoria

Tambien te puede interesar

Tambien te puede interesar

Tambien te puede interesar

qui- ri –

¡Qui – quiii!,

¡qui –qui -ri- quiii !,

Tambien te puede interesar

Tambien te puede interesar